படித்ததில் பிடித்தது (6)

சென்ற பதிவில் குறிப்பிட்டிருந்தபடி அம்பையின் சிறகுகள் முறியும் சிறுகதை தொகுப்பைப் பற்றியதுதான் இந்த பதிவும். சிறகுகள் முறியும் என்ற கதை பொன்ஸின் பாஷையில் சொல்வதானால் சற்றே பெரிய கதை. எனவே என் வழக்கப்படி முழுக் கதையையும் இங்கே தட்டச்சு செய்ய முடியவில்லை. எனவே சில பகுதிகளை இங்கே உங்கள் முன் வைக்கிறேன்.

ஆண்கள் உடம்பெல்லாம் வயிறாக, மார்புச் சதை தொங்க ஊதக்கூடாது என்று ஒரு சட்டம் கொண்டு வரவேண்டும் என்று எண்ணிக்கொண்டாள் சாயா.
இப்படி மனத்தளவில் பல சட்டங்களை சாயா உருவக்கியிருக்கிறாள்.
1. ரோமம் இல்லாத வழவழத்த மார்பு உள்ள ஆண்கள் மணக்கக் கூடாது என்றொரு சட்டம்.
2. வெற்றிலை சாப்பிட்டுச் சாப்பிட்டுத் தகரம்போல் நசுங்கிக் கிடக்கும் பற்களை உடைய ஆண் முத்தமிடக் கூடாது என்றொரு சட்டம்.
3. ஆவலுடன் மனைவியின் கண்கள் ஒரு பொருளின் மீது படியும்போது பர்ஸைக் கெட்டியாக மூடிக்கொள்ளும் கணவனின் பர்ஸ் பறிமுதல் செய்யப்பட வேண்டும் என்றொரு சட்டம்.

இப்படி எத்தனையோ.

அத்தனை சட்டங்களும் அமுலாக்கப்படும் பட்சத்தில் வெகுவாக பாதிக்கப்படப்போகும் ஒருவன் அவள் முன் அமர்ந்து, மலை மாதிரி உடம்பில் வியர்வை பெருக "ரஸம் ஒரே சூடு" என்று முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தான்.

"நிதானமா சாப்பிடலாமே, என்ன அவசரம்?" என்றாள் சாயா.

"என்னது?" என்று அந்த "எ...ன்...ன...து"வை வாயில் அரைத்தவாறே அவன் கேட்டான்.
ஒதுங்கிப்போகும் பெண் நாயைப் பார்த்து உறுமும் ஆண் நாயின் உறுமலில் கூட இன்னும் மென்மை இருக்கும் என்று நினைத்தாள் சாயா.

"அம்மா, சாதம் ஜாஸ்திம்மா" என்று சிணுங்கினான் சேகர்.

"என்னடா ஜாஸ்தி ராஸ்கல்? அரிசி என்ன விலை விக்கறது? உதை விழும். சாப்பிடுடா."

சேகரின் கன்னங்கள் இரண்டும் அழுகையை அடக்கியதால் பிதுங்கின. சாயா மனதில் அவசர சட்டம் ஒன்றைத் தீர்மானித்தாள்.
மென்மையே இல்லாத ஆண்களுக்குக் குழந்தையே பிறக்கக்கூடாது என்று கட்டாய வாசக்டமி செய்துவிட வேண்டும்.

பாஸ்கரன் பெண் பார்க்க வரும்போதே பருமன் தான். தமிழ்ப்பட ஹீரோக்களை பார்த்துப்பார்த்துப் பழகிவிட்டதாலோ என்னவோ சற்றே ஸ்தூல சரீரம் ஆண்மைக்கு அழகு என்றொரு கற்பனை சாயாவுக்கு.

அம்மா மெல்லச் சொன்னாள் "மாப்பிள்ளைக்கு நல்ல வேலை. ஆனால் கொஞ்சம் ஸ்தூல சரீரம். நம்ப சாயா கொடி மாதிரி ஒல்லி. பொருத்தம் இல்லையே?" என்று இழுத்தாள்.

சந்துரு மாமாவுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது. "என்ன அத்திம்பேர், இவ உளர்றா? நல்ல ஆரோக்கியமா இருக்கான் பையன். ஜுரத்தில் அடிபட்டவன் மாதிரியா ஆம்பளை இருப்பான்? இவ மட்டும் என்ன? பிள்ளை கிள்ளை பெத்தா பருத்துடுவா" என்று கத்தினார்.

சாயாவுக்கு பரிபூர்ண சம்மதம். அவள் மனதில் பாஸ்கரன் ஸ்டைலாக தொந்தி குலுங்க நடந்து, காதல் டூயட் பாடிக்கொண்டிருந்தான்.

சாயா - பாஸ்கரன் - என்ன பெயர்ப் பொருத்தம்!
அகத்து சாஸ்திரிகள் சொன்னார் "ஹாங்! பெயர்ப் பொருத்தத்தைப் பார்த்தேளா? ராமர் ஸீதை ஜோடின்னா இது?"

"சாயா, அந்த மாங்காய் ஊறுகாய் போடேன். ஒரு மாசமா போட்டுக்கவேயில்லை."

மாங்காய் ஜாடியைத் திறந்தாள். பஞ்சுப்படுக்கை விரித்தாற்போல் பூஞ்சைக்காளான் பூத்து கிடந்தது.

"ஐயையோ..."

"என்ன? கெட்டுப் போயிடுத்தா?" என்றான் பாஸ்கரன்.

தலை அசைத்தாள்.

"பணத்தைக் கொட்டி வாங்கினது. உனக்கு ஆனாலும் கவனம் போறாது."
உதட்டைக் கடித்துக் கொண்டாள் சாயா. அவள் தவறுதான். ஜாடியைக் குலுக்கிவிட வேண்டும் என்கிற ஞாபகமே இல்லை. "அத்தனை உப்பும், காரமும், எண்ணையும் வீண். பணத்தோட அருமை தெரிஞ்சால்தானே?" என்று கத்திவிட்டு கையலம்பப் போய்விட்டான் பாஸ்கரன்.

உப்பும், காரமும், எண்ணெயும்...ஹூம்! எங்கேயும் போய்விடவில்லை. அத்தனை உப்பும் காரமும் சேர்ந்துதான் நெஞ்சில் பற்றிக்கொண்டு எரிகிறதே? எண்ணெய் முகத்தில் வழிகிறதே?

இப்படி தொடங்கும் கதையில் தன் மனசுக்குள் ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒரு சட்டத்தை கற்பனை செய்துகொள்ளும் பெண்ணாக சாயாவின் பாத்திரம் விரிகிறது. அவளது இந்த விசித்திரக் கற்பனைகளோடே வாழும் வாழ்வில் அவளடையும் ஒவ்வொரு ஏமாற்றமாக சொல்லிக்கொண்டே போய் கடைசியில் அவளது சிந்தனைகளையும் தன்னுடையதைப் போலவே மாற்றும் கணவனின் சிந்தனைப் போக்கும் விவரிக்கப்படுகிறது. ரொம்பவே அழகாய் 70களின் இல்லத்தரசிகள் நிலையை சொல்லிச்செல்லும் கதையிது. வழக்கமாய் எல்லாப் பெண்களும் செய்வது போல அம்மாவின் அருமையும் அவளைத் தான் படுத்திய பாடுகளும் திருமணத்துக்குப் பின் உரைக்க நினைத்து ஏங்குகிறாள் சாயா.

சாயா சாப்பிட உட்கார்ந்தாள். சேகர் மீதம் வைத்த சாதத்துடன் கொஞ்சம் சாதம் போட்டு பிசைந்தாள். வற்றல் குழம்பில் பிசைந்து கொண்டபோது அம்மா ஞாபகம்தான் வந்தது. என்னமாய் படுத்தி வைத்திருக்கிறாள் அவளை!

வற்றல் குழம்பு தட்டில் விழுந்தாலே, தட்டு பறந்து முற்றத்தில் போய் விழும். கையை உதறிக்கொண்டு எழுந்து விடுவாள். "எனக்குப் பிடிக்காததை நீ எப்படி சமைக்கலாம்?" என்று கத்துவாள்.

பிடிக்காதது!

சிறையில் கைதிக்கு கஞ்சி விடும்போது "ஆஹா, எங்கே கத்திரிக்காய் பஜ்ஜி? வெறும் கஞ்சி பிடிக்காதே" என்றானாம்!

அம்மாவை அலைக்கழித்ததற்குத்தான் இந்த தண்டனையோ?

ஒரு தடவை பள்ளியிலிருந்து வந்ததும் "என்னம்மா டிபன்" என்று கத்தினாள்.

"இட்லி."

தட்டில் இட்லி விழுந்ததும் "மிளகாய்ப் பொடி" என்றாள்.

மிளகாய்ப் பொடி வரவில்லை. சட்னி வந்தது.

"மிளகாய்ப் பொடி இல்லை." என்றாள் அம்மா.

பாவாடையை உதறிக் கொண்டு எழுந்துவிட்டாள் சாயா.

அப்புறம் அரைமணிக்குள் அம்மா வறுத்து இடித்துவிட்டாள்.

"இதை அப்பவே இடிச்சுத் தொலைக்கறதுதானே?"

"இடிச்சிருக்கலாம். இன்னிக்கு என்னவோ ஒரே மார்வலி." குபுக்கென்று நெஞ்சையடைத்தது சாதம். அம்மா! கரகரவென்று கண்ணில் நீர் பெருகியது. எச்சிற் கையோடு உட்கார்ந்துகொண்டே இருந்தாள். நெஞ்சம் கேவியது.

ஒவ்வொன்றிலாய் ஈடுபாட்டை இழக்கும் அவள் கடனே என்று வாழத்தொடங்குகிறாள். இன்றைய குடும்பத்தலைவிகள் பலருக்கும் சீரியல்களிலும் கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்பு அம்மன் படங்களிலும் வரும் ஈடுபாடுகளெல்லாம் இதுபோன்ற வெற்றிடத்தை ஏதேனும் இட்டு நிரப்பும் ஒரு முயற்சிதான்.

"நாக்கு நீளம் சாப்பாட்டு விஷயத்தில்." என்று அம்மாவிடம் குட்டுப்பட்டவள்தான்.

கல்யாணமான புதிதில் சேலத்துக்கு வேலை விஷயமாய்ப் போனான் பாஸ்கரன். அப்போது மாம்பழக்காலம். மாம்பழத்தை நறுக்காமல், கையில் அதன் ரஸம் ஒழுக, சதைப்பகுதியில் பற்கள் அழுத்திப் பதித்து வெண்ணெய்க்கட்டியாய் மாம்பழம் வாயில் போகும்படி சாப்பிடுவதில் அவளுக்கு அலாதிப் பிரியம்.

"வரும்போது கட்டாயம் மாம்பழம், ம்?"

அவன் திரும்பி வரும்போது முகமெல்லாம் ஆர்வம் கொப்பளிக்க, "எங்கே நான் கேட்டது?" என்றாள்.

"ரொம்ப விலை ஜாஸ்தி, வாங்கலை."

அன்றைக்குத் தன் நாக்கை அவள் அறுத்து எறிந்துவிட்டாள்.

சரோஜாவே அவளிடம் கேட்டதுண்டு.

"ஒண்ணுலேயும் ஆர்வம் இல்லாமல் இருக்கயே மன்னி, எதுக்காகத்தான் நீ இருக்காய்?"

"இருக்கணுமே, அதுக்காக. இதைவிட வேற காரணம் என்னடி இருக்கு?"

தன் கணவனின் குணம் தன்மேலும் படிந்துவிட்டதை அவள் உணர்ந்து கொள்ளும் போது அதிர்ச்சிக்குள்ளாகிறாள் சாயா.

"சாயா, அந்த கோபாலன் பையனுக்குப் பூணூலாம். நீ போயிட்டு வந்துடு, நான் பகல்லயே போயிடுவேன்."

"சரி."

"நாளைக்குச் சமைக்க வேண்டாம். அங்கேதான் சாப்பாடு."

"என்ன ப்ரஸன்ட் தரப்போறேள்?"

"பூணூலுக்கெல்லாம் ஒண்ணும் தரவேண்டாம்."

"சாப்பிட மட்டும் போலாமாக்கும்?"

"என் சிநேகிதன் பிள்ளை பூணூலூக்குச் சாப்பிடாம வேற எங்கே சாப்பிடறது?"

"நீங்க போங்கோ. நான் வரலை."

"சரி, வரலைன்னா வேண்டாம்."

அவ்வளவுதான். பஸ் காசாவது மிச்சம். அவன் இன்னொரு முறை கூப்பிட மாட்டான்.
அவளே மீண்டும் கேட்டாள்.

"அப்படின்னா, நீங்க மாத்திரம் போறேளா?"

"நீதான் வரமாட்டேன்கிறாயே?"

"ப்ரஸன்ட் இல்லாம எப்படிப் போறது?"

"குடேன், நீயும்தான் தைச்சு சம்பாதிக்கறயே, அது மட்டும் பணம் இல்லையா?"

கேள்வியை கேட்டு அவள் அதிர்ந்து விட்டாள். சரியான கேள்விதான். அதை உபயோகப்படுத்தலாம் என்று அவளுக்கு ஏன் ஒரு நாளும் தோன்றவில்லை? இப்போது கூட அதிலிருந்து எடுக்க மனமில்லை. அவள் உடல் வெடவெடவென்று நடுங்கியது. அவள் மனதார வெறுக்கும் குணம் அவளிடம், அவளையும் மீறி தொற்றிக் கொண்டுவிட்டதா என்ன? சேகர் சைக்கிள் கேட்டபோதுகூட அவள் அதைப்பற்றி எண்ணவே இல்லையே? சில்லிட்டுப் போன கைகளால் அவள் பக்கத்திலிருந்த நாற்காலியை அவள் பற்றிக்கொண்டாள்.

அவள் தன்னை சுயவிமர்சனம் செய்து கொள்ளும் இந்த இடத்துக்குப் பின்னும் கதை நீள்கிறது. அது அவளது தாயின் கதையையும் விவரிப்பதாக போய் கடைசியில் சாயா தான் மீண்டும் கருவுற்றிருப்பதை இயந்திரத்தொனியில் கணவனிடம் சொல்வதில் முடிகிறது.

அம்பையின் எழுத்து சற்று அதீதப் பெண்ணியம் பேசுவதாயிருக்கிறது என்று முந்தைய பதிவிற்கான பின்னூட்டத்தில் உஷா குறிப்பிட்டிருந்தார். ஆனால் அவரது படைப்புக்களை அந்த காலகட்டத்தோடு பொருத்திப் பார்க்கும்போது அது உறுத்தலாய் தெரிவதில்லை என்பதே என் கருத்து. வெறும் பெண்ணியம் மட்டுமில்லாது நல்ல அங்கதம் தெறிக்கும் அவரது எழுத்து நடையும் வசீகரமானதே. இந்த தொகுப்பிலேயே கூட

திரிசங்கு - தன்னுடைய சராசரித்தனத்துக்கும் தன்னுடைய லட்சியங்களுக்கும் இடையில் போராடும் ஒரு பெண்ணைப் பற்றிய கதை (இந்த இடத்தில் அந்த வயதில் ஒத்த குணாதிசயமுடைய ஒரு ஆணை பொருத்தினாலும் கதையோட்டம் நிச்சயம் கெடாது)
சூரியன் - போரினால் நிலத்தடியில் இருக்கும் பதுங்கு குழியில் வாழ நேரும் ஒரு தாய் தன் மகனுக்கு சூரியன் என்பதையே ஒரு அதிசயமாய் காட்ட வேண்டியிருப்பதின் அவலத்தை சொல்லும் கதை - வியட்நாம் போரை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதப்பட்டது இக்கதை.
உடம்பு - ஒரு ஆண் நாட்டியக் கலைஞரின் குமுறல்களைச் சொல்லும் கதை.

போன்றவற்றில் பெண்ணியச் சாயலற்ற ஒரு தேர்ந்த படைப்பாளியைப் பார்க்கலாம்.