படித்ததில் பிடித்தது (2)

புத்தகம் - ஹெலிகாப்டர்கள் கீழே இறங்கி விட்டன
ஆசிரியர் - இந்திரா பார்த்தசாரதி
வகை - குறு நாவல்
வெளியான ஆண்டு - 1971


இப்போது மீள் பதிப்பாக கிழக்கு மூலம் சென்ற ஆண்டு வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது. கல்லூரி நாட்களில் எங்கள் மாவட்ட மைய நூலகத்தில் படித்த நூல். அநேகமாய் நான் படித்த இரண்டாவது இ.பா நாவல். முதன்முறையாக படித்தது - வேர்ப்பற்று. நல்ல காட்டமான அரசியல் வாசனை வீசும் நாவல். இதுவோ காதல், அது சம்பந்தமான மனோரீதியிலான குழப்பங்கள் என்று போகும் கதை. அட, இவர் நல்லாவே எழுதுகிறாரே என்ற ஆச்சரியத்தை அளித்த நாவலிது. பிறகுதான் இவரது புத்தகங்களனைத்தையும் தேடி பிடித்து படிக்க ஆரம்பித்தேன். இப்போதைய கடைசி புத்தகமான கிருஷ்ணா கிருஷ்ணா வரை ஒரளவு இவரது எல்லா புத்தகங்களையும் படித்தாயிற்று. நாவல்கள் மட்டுமல்ல அவுரங்கசீப், ராமானுஜர் போன்ற சிறந்த நாடகங்களையும் எழுதியிருக்கும் இவர் வைணவத்தில் தமிழின் பங்கு குறித்து ஆய்வுகள் என்று பல்வேறு தளங்களில் பங்களித்து வருகிறார்.

இந்த நாவலின் முதல் பதிப்புக்கு முன்னுரை எழுதியவர் தி.ஜா. இதோ அவரது முன்னுரை.

*********************************************
தி.ஜாவின் முன்னுரை.
********************************************


இந்த கதையை படித்து முடித்தவுடன் ஆசிரியர் ஏன் ஜெட் விமானங்கள் தரை இறங்கி விட்டன என்று தலைப்பு வைக்கவில்லை என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.


அமிர்தத்தை போன்ற மனிதர்களுக்கு கோழி பறக்கும் உயரம்தான் பறக்க முடியும். டில்லியில் பெரிய ஆபிசராக இருக்கிறாரே என்பதற்காக ஹெலிகாப்டர் என்று ஆசிரியர் சொல்லியிருக்கிறார் போலிருக்கிறது.


அமிர்தத்தின் தர்மசங்கடம் அல்லது அதர்மசங்கடம், முக்காலே மூணுவாசி ஆண்களுக்கு ஏற்படுவதுதான். இது, பெண்களுக்கும் உண்டு. ஆனால் நான் பெண்ணாக இல்லாததால் சதவீதக் கணக்கு சரியாக தெரியவில்லை. இது புதிய சங்கடமும் இல்லை. திலகம் சொல்கிற நாற்பது வயதில் நாய் குணம் என்பது பழமொழியாக ஒலிப்பதால், இந்த சங்கடமும் பழையது. அதை மனிதர்கள் புரிந்துகொண்டிருப்பதும் பழையதுதான் என்பது புரிகிறது.


ஆனால், இந்த காலத்து ஆணும் பெண்ணும் அசுர வேகத்திலும், மேலைநாடுகள் சுதந்திரத்தை பற்றி தந்துள்ள புதிய சிந்தனை மரபுகளிலும், தொழில் நாகரீகம் வளர்ந்துள்ள வசதிகளிலும், தான் உண்டு தன் காரியம் உண்டு என்ற பெருநகர்களுக்கு உரித்தான சுயேச்சைகளிலும் வாழ்ந்து வருவதால் இந்த பழைய சங்கடம் ஆத்மிக சுதந்திரம், தனிமனித சுதந்திரம் முதலிய பல புதிய பெயர்கொண்ட போர்வைகளை போர்த்து இந்த காலத்து மனிதர்களை அலைக்கழிக்கின்றன. அமிர்தம் டெல்லி சமூகத்தின் விழிகளை கற்பனை செய்து, கோழையாகி விடுகின்றான். அதாவது டில்லியில் கூட சுயேச்சை பலிக்காது. கோழை என்று பானு சொல்கிறாள். ஆனால், கோழைத்தனம், தைரியம் என்ற இரண்டும் என்ன என்று கருக்காகத் தீர்மானிப்பது கஷ்டம்.


இந்த உளைச்சல்களை அப்படியே வரைந்திருக்கிறார் ஆசிரியர். கோழையா, தைரியசாலியா என்ற சந்தேகத்தின் சின்னமாக, கதையின் கடைசி வரியில் டெலிபோன் ஒலிக்கிறது. அதை யார் அடித்திருப்பார்கள்? பானுவா, அவள் அம்மாவா, திலகமா? பிரமையா? - நமக்கு தெரிய வேண்டியதில்லை. இந்த சந்தேகம்தான் சரியான விடை. எது தைரியம், எது கோழைத்தனம் என்ற சந்தேகத்துக்கு ஒவ்வொரு யுகத்திலும், ஒவ்வொரு கணமும் ஒவ்வொரு விடை கிடைக்கும்.


தலைப்பு ஹெலிகாப்டராக இருந்தாலும், எழுத்து ஜெட் வேகத்தில் பாய்கிறது. 1960க்கும் பிறகு வாசகர்களுக்கு அறிமுகமான சில முண்னணி படைப்பாசிரியர்களில், இந்திரா பார்த்தசாரதிக்கே உரிய தனி வேகமிது. அழுத்தமும் சிந்தனையாழமும் கலந்த வேகம் அபூர்வமான சேர்க்கை. சிந்தனையாழம் என்றால், படிப்பதற்கு இரும்புக் கடலையாக இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை; சரளமாக வாசிப்பது, கட்டாயம் கஷ்டமாக இருக்க வேண்டும் என்று அர்த்தமில்லை. இந்திரா பார்த்தசாரதியை படிக்கும் போது இது புரியும். இதற்காக அவரை இன்னொருமுறை வாழ்த்த வேண்டும்.


புதிய யுகத்தின் சவால்களை தமிழ் எழுத்தாளர்கள் பலர் ஏற்கவில்லை என்று எத்தனையோ பேர் குறை சொல்கிறார்கள். புதிய மாறுதல்களின் புற வடிவுகளை காண்பதைவிட அகவடிவங்களை கண்டு படைப்பாக மாற்றுவது சிரமமான காரியம். இந்திரா பார்த்தசாரதி, அகவடிவங்களை காண்கிறார். அதன் ஆழங்களையும் கண்டு கலை உருக்கொடுக்கிறார்; அபார வெற்றியுடன் கொடுக்கிறார். எதையும் தொழ மறுக்கும் அவருடைய கிண்டலும் தனித்து நிற்கிற போக்கும் அந்த வெற்றிக்கு உதவுகின்றன.


************************************

அமிர்தம் கதாநாயகன். மொத்தம் 3 பெண் பாத்திரங்கள். அவர்களுடனான அவனது உறவுதான் கதையே. முதல் பெண் நித்யா. முதல் காதலி. தன்னம்பிக்கை மிக்க துடிப்பான பெண். அழகான பெண்ணும் கூட. சற்றே தாழ்வு மனப்பான்மையும் கூச்ச சுபாவமும் உடைய அமிர்தத்தால் அவள் வேகத்துக்கு ஈடுகொடுக்க முடியவில்லை. அப்பா சொல்லை தட்ட முடியாமல் தன் முறைப்பெண் திலகத்தை மணந்து கொள்கிறான். ரொம்பவே சராசரித்தனமான எதிர்பார்ப்புகளும் ரசனைகளுமுள்ள பெண்மணி திலகம். அவளுடனான வாழ்விலும் அவனுக்கு நிறைவில்லை. பழைய காதலியை எண்ணி ஏங்குகிறான். இதற்கு நடுவில் இன்னொரு பெண் - பானுவை சந்திக்கிறார். பழைய காதலி நித்யாவை நினைவுபடுத்தும் அழகு, வசீகரம், துள்ளல் , தன்னம்பிக்கை மிக்க பெண். இப்போது ஒரு திருப்பம். அமிர்தத்தின் வார்த்தைகளிலேயே சொல்வதானால்,

"என்னுடைய இளமையை மீண்டும் வாழ வேண்டுமென்று விரும்புகிறேன்... அதே சிந்தனையை, அதே கற்பனையை, அதே செயல்துடிப்பை மீண்டும் நடைமுறையாக்கி வாழமுடியுமா என்பதுதான் என் பரிசோதனை... கடந்து போன சரித்திரத்தை நிகழ்காலமாக்க இயலுமா என்பதுதான் என் ஆசை. ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் ஒரு யயாதி ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறான்.."

இந்த முயற்சியில் அவன் பரிதாபமாக தோற்கிறான். இப்போது கடைசியில் அவனுக்கு யார் கைகொடுக்கப் போகிறார்கள் - திலகமா இல்லை பானுவா என்பதை நம் அனுமானத்திற்கே விட்டு விடுகிறார் ஆசிரியர். அதுதான் தி.ஜா தன்னுடைய முன்னுரையில் சொல்லியிருக்கும் டெலிபோன் சஸ்பென்ஸ்.

என்னடா விமர்சன உலகின் விதிகளுக்கு மாறா முழு கதையையும் சொல்லிவிட்டேனே என்று யோசிக்கிறீர்களா? இதொன்றும் திரில்லர் கதை கிடையாது. நான்கு வரிகளுக்குள் முடிந்துவிடும் இந்த கதைய இ.பா சொல்லியிருக்கும் விதம்தான் அழகே. அதுனால கதை தெரிஞ்சு போனால் சுவாரசியம் போயிடும் என்கிற சால்ஜாப்பெல்லாம் சாத்தியமேயில்லை. அமிர்தம் - நித்யா/பானு இடையிலான அறிவார்ந்த வார்த்தை விளையாட்டுக்களாகட்டும் அமிர்தம் - திலகம் இடையிலான அறிவுஜீவி Vs ரசனையற்ற மனைவி ரக உரையாடல்கள் என்று எல்லா இயல்பு மாறாத, அதே சமயம் கவிதைத்தனம் விரவிய நடை.

ஒரு அபத்தமான தமிழ் நாடகமொன்றுக்கு தன்னை அழைத்துச்செல்லக் கோரும் மனைவியின் வேண்டுகோளை மறுக்க முடியாமல் பின் செல்லும் போது அமிர்தம் எண்ணுவது இது.

"என்ன அப்படி பாக்கறீங்க? புறப்படுங்க, நாடகத்துக்கு நேரமாச்சு."

கிளம்பித்தான் ஆக வேண்டும். வேறு வழியில்லை. தனக்கு இஷ்டமில்லை என்று சொன்னாலும் அவள் விடமாட்டாள். நாடகம் எப்படியிருக்குமென்பது அவன் அறிந்ததுதான். ஒரு ரசனையற்ற மனைவிக்கு கணவனாக இருப்பது என்பது பெரிய தியாகம்!திருமணம் என்றாலே பரஸ்பர தியாகங்கள் என்றுதான் அர்த்தம். திலகத்தை கேட்டால், ஒரு மூச்சில் அத்தனையும் கொட்டித் தீர்த்துவிடுவாள். "ஒவ்வொருத்தர் மாதிரி நீங்க இருக்கீங்களா? எனக்கு பிடிச்சது எதுவும் உங்களுக்கு பிடிக்காது. எப்போ பார்த்தாலும் மௌனச்சாமியார் மாதிரி ஒரு புஸ்தகத்தை வச்சுகிட்டு உக்காந்துடறீங்க. எங்கயாவது கூட்டீட்டு போங்கன்னா பலி பீடத்துக்கு போற ஆடு மாதிரி கூட வர்றீங்க.... ஒரு சந்தோஷம், பொண்டாட்டியோட வெளில போறோமேன்னு ஒரு உற்சாகம், உஹூம்...."

தன்னுடைய பிரச்சனைகளை பற்றி அமிர்தம் தன் நண்பன் பானர்ஜியிடம் விவாதிக்கும் போது நடக்கும் உரையாடல் இது.

பானர்ஜி சொன்னான் "இன்னும் எனக்கு உன் பிரச்சனை புரியவில்லை."

"பார்க்கப்போனால் நான் உன்னை கேட்கலாமென்றிருந்தேன், என் பிரச்சனை என்னவென்று..."

"உன் பிரச்சனை நீதான்..." என்றான் பானர்ஜி, நிதானமாக.

"எனக்கு புரிகிறது. ஒவ்வொருவருடைய குணச்சித்திரமும் அவருக்கு விதியாக அமைவதை யாராலும் மாற்ற முடியாது."

"ஷேக்ஸ்பியரின் பாத்திரங்கள் போல தனி மொழியில் பேச ஆரம்பித்துவிடாதே. ஒரு பெண்ணை காதலித்தாய். கை விட்டாய். இன்னொரு பெண்ணை மணந்தாய். பன்னிரண்டு வருடங்களுக்குப் பிறகு, போலி வாழ்க்கை அது இது என்று வேறொருத்தியை கண்ட அனுபவமாகிய போதி மரத்தடியில் உனக்கு ஞானோதயம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. உன் பலஹீனத்தை ஒரு குறிப்பிட்ட சூழ்நிலையில் தீர்மானம் செய்யமுடியாத கையாலாகாத்தனத்துக்கு குணசித்திரம், விதி என்றூ ஏதேதோ சொல்லி மனச் சமாதானம் அடைகிறாய்... உன்னை பார்த்தால் பரிதாபமாக இருக்கிறது" என்றான் பானர்ஜி.

இ.பாவின் கதைகளின் சிறப்பே அவரது கதாபாத்திரங்களின் தோல்விதான். தோல்வியென்றால் தாடி வளர்த்து, போதையோடு அருவெறுப்பை கூட்ட ஒரு நாயையும் இழுத்துக்கொண்டு திரியும் ரொமான்டிக் காதல் தோல்வியல்ல. தன் இயலாமையின் உச்சங்களை கண்ணாரக்கண்டு பின் சராசரி வாழ்க்கைக்குள் போய் தன்னை திணித்துக்கொள்ளும் தோல்வி - தன்னை பற்றி தானே வளர்த்துக்கொள்ளும் அறிவுஜீவி பிம்பம் கிழிந்து தொங்க தன்னுள் இருந்து வெளிவரும் தன் உண்மை உருவை உணர்ந்து தளர்ந்து போய்த்திரும்பும் கதாநாயகர்கள் இவரது கதைகளில் மட்டுமே சாத்தியம். எப்படியும் க்ளைமாக்சில் தான் ஹீரோவாய் இருக்கும் ஒரே காரணத்தாலேயே ஜெயித்துவிடும் ரக ஆட்களில்லை இவர்கள். அமிர்தத்தை போன்றவர்களின் கதையை எழுத அபார துணிச்சல் வேண்டும் - இவர்களைத்தான் தினசரி வாழ்வில் நாம் அதிகம் சந்திக்கிறோம்(சில சமயங்களில் கண்ணாடியில் கூட சந்திக்க நேரிடலாம்.)

யோசித்து பாருங்கள், இதே கதையை சிந்து பைரவி எப்படி சொன்னது என்று - கதாநாயகனின் சறுக்கல்களை கூட அறிவுஜீவித்தன ஜிகினாத்தூவி அழகாக்கி விற்கும் சராசரி கதைகளோடு ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது இ.பாவின் துணிவு நமக்கு வியப்பையளிக்கிறது.